Stosowanie węglanu cykloheksyloaminy jako lotnego inhibitora. Stosunkowo mało miejsca poświęca się działaniu węglanu cykloheksyloaminy, inhibitora zbadanego przez E. G. Strouda i Vernona W. H. J. Spotykamy się ze stwierdzeniami, że inhibitor ten jest bardziej efektywny niż inne lotne inhibitory, m. in. niż azotyn dwucykloheksyloaminy. Odmiennego zdania są Cox A. B. i Koster E. C. którzy twierdzą że azotyn ma więcej zalet niż węglan cykloheksyloaminy. Praktyczne zastosowanie węglanu cykloheksyloaminy wskazuje na to że może on znaleźć zastosowanie do ochrony przed korozją, podobnie jak pochodne alkilowe cykloheksyloaminy, których węglany są mniej lotne niż węglan cykloheksyloaminy. Inhibitor ten mimo swej wysokiej lotności jest stosowany, szczególnie w Anglii, gdzie uruchomiono jego produkcję przemysłową. Mantovani G. badał zachowanie się kilku inhibitorów lotnych pochodzenia organicznego wskazując na ich dobrą przydatność w kwaśnych atmosferach. Do zbadanych przez niego związków należały: fenylomocznik, benzydyna, mocznik i morfina. Badacze czechosłowaccy stwierdzili dobre działanie lotnego inhibitora chromianu 2-metylobutanolu, którego pary działają ochronnie na stal oraz metale nieżelazne. Prócz wymienionych wyżej rodzajów inhibitorów lotnych produkowane są pod nazwami handlowymi różne preparaty o własnościach ochronnych, których skład nie jest podawany przez wytwórcę. Preparat tego typu tzw. „Leukorrosin” wytwarzany jest np. w Niemczech przez Zakłady w Leuna. Na Węgrzech. produkowany jest preparat Correx PI, który za pośrednictwem Inst. Mech. Prec. wprowadzono w Polsce do ochrony wyrobów ze stali.