Pierwowzory bonsai znane była w Chinach już za panowania dynastii Cin (221-207 p.n.e.) w postaci pun-ching i pun-sai, określanych wspólnym mianem pen-jing. Pun-ching to stworzone w naczyniu o kształcie tacy pejzaże w miniaturze: składają się na nie wzgórza, strumyki, drzewa, czasem pagoda czy miniaturowa figurka człowieka idącego skalną ścieżką lub odpoczywającego w cieniu drzewa. Mistrzowie pun-ching tworzą do dzisiaj swe miniaturowe krajobrazy, bardzo łubiane w Chinach. Pun-sai to miniaturowe drzewko uprawiane w płaskim pojemniku, czyli dzisiejsze bonsai japońskie. Zamiłowanie do uprawy miniaturowych drzew i innych roślin w doniczkach istnieje od dawna – potwierdza to np. życiorys urzędnika państwowego i poety Ton Guen-minga (365-427). Znane są również obrazy przedstawiające sosny, cyprysiki, śliwy i bambusy posadzone w płaskich pojemnikach. Piękno miniaturowych drzew i krajobrazów opiewano w licznych wierszach. Za czasów panowania dynastii Sung (960-1279 r.) istniała już fachowa literatura dotycząca pun-ching i pun-sai. Prawdopodobnie w tych czasach miniaturowe drzewka i krajobrazy zostały przywiezione do Japonii przez mnichów buddyjskich.