„Szlak Łukasiewicza” rozpoczyna się w Zadusznikach (1). To tu 8 marca 1822 roku przychodzi na świat Jan Boży Józef Ignacy, syn Apolonii i Józefa. 8 lat później Łukasiewiczowie wyprowadzają się do Rzeszowa (2), a Ignacy rozpoczyna naukę w tamtejszym gimnazjum. Po śmierci ojca 14-letni Łukasiewicz zostaje uczniem w aptece Antoniego Swobody w Łańcucie (3).

Po 4 latach pracy i zdanym egzaminie młody farmaceuta trafia ponownie do Rzeszowa. Tam pracuje w aptece Edwarda Hübla, a jednocześnie angażuje się w działalność konspiracyjną. Za udział w spisku trafia do więzienia we Lwowie (4), w którym spędza 2 lata. Po odzyskaniu wolności Łukasiewicz rozpoczyna pracę w aptece Piotra Mikolascha „Pod Złotą Gwiazdą”.

W tym czasie wyjeżdża na studia farmaceutyczne do Krakowa (5). Na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskuje tytuł magistra farmacji i wraca do Lwowa, gdzie przeprowadza eksperymenty z ropą naftową wspólnie z Janem Zehem. Udaje im się stworzyć lampę naftową i z tym wynalazkiem Łukasiewicz przyjeżdża do Gorlic (6). To tam w 1854 r. zapalona zostaje pierwsza uliczna lampa naftowa na świecie.

W Gorlicach Łukasiewicza odwiedza przyszły wspólnik, Tytus Trzecieski. Razem angażują się w prace górniczo-poszukiwawcze w Bóbrce (7), gdzie założona zostaje wzorcowa kopalnia. Górnicy wydobywają z niej coraz więcej ropy – konieczne jest uruchomienie destylarni, w której można oczyszczać większe ilości surowca. Zakład powstaje w Ulaszowicach (8), a Łukasiewicz przenosi się do Jasła (9), gdzie obejmuje w dzierżawę aptekę mieszczącą się przy Rynku.

Jednocześnie, na przełomie 1858 i 1859 roku staje się właścicielem nowej apteki w Brzostku (10). Zawiera też spółkę z braćmi Zielińskimi, właścicielami Klęczan (11). Owocem współpracy jest powstanie nowej rafinerii w Klęczanach. Spółka wkrótce się rozpada, a szereg innych nieszczęść (śmierć jedynej córki, pożar destylarnii w Ulaszowicach) załamuje Łukasiewicza.

Przed opuszczeniem Galicji powstrzymuje go Tytus Trzecieski. Oferuje rodzinie Łukasiewiczów własny majątek w Polance (12). Ignacy zgadza się i to właśnie tam zakłada kolejną rafinerię. W 1865 r. przeprowadza się do Chorkówki (13), gdzie buduje dworek oraz kolejną rafinerię. Łukasiewicz umiera 7 stycznia 1882 r. Zostaje pochowany na przykościelnym cmentarzu w Zręcinie (14).